8. AD LAELIVM TORELLIVM

Velim, si tibi forte non molestum est,

Si magnus patitur vacare paulum

Nunc te a consiliis suum regendi

Cosmus imperium negotiisque,

5

Cosmus gloria Hetruriae decusque,

Et terror Latiique Galliaeque;

Velim, inquam, relegas modo id, quod ad te

Scripsi epistolium appetente Vere;

Ac, tecum nisi me putas iocatum,

10

Nobis quandoquidem propinquus instat

Iamdudum decimus November, ex quo

Pisas venimus, adde ad illa, amabo,

Quae tum sunt mihi scripta copiose,

Vel fuse potius loquaciterque,

15

Quod Venatio nostra ita absoluta est,

Nil ut quicquam aliud requirat a me,

Quam bonos pedibusque naribusque

Et saevo validos Laconas ore.

Hos, ni suppeditentur ampliores

20

Sumptus, haud equidem evocare possim

In sylvas. Etenim siti fameque

Enecti misere iacere malunt

Humi, quam dominum sequi vocantem.

Quare o praesidium et decus bonorum,

25

Quem propter sapientiam bonumque

Omnes in se animum colunt amantque,

Vt, quicquid reperitur integrique

Et puri, in te homines reantur esse,

Laeli: fac, precor, ut tuum, quod olim

30

(Oderunt nisi me novem sorores)

Aetas audiet ipsa posterorum,

Venantem tibi censeas tuendum

Ornandumque simul. Neque hercle par est,

Tuam quem semel in fidem recepsis,

35

Non omni auxilio putare dignum.