259. ad Gabrielem Zerbum Bononiensem
Zerbe quid o prodest lustro tumulasse peracto
Cara peregrino coniugis ossa solo?
Etsi mi iures cineres, manesque verendos,
Non credam lacrymis te posuisse modum.
5
Ipse vel extremi fugias ad limina mundi,
Sint tibi vel Pylii secula longa senis,
Nil fuga, nil aetas: ieris quocunque, sequetur
Perpetuis tenebris obrutus usque dolor.