8. in obitu Antonii Epicuri

Tune Epicure iaces animae pars optima nostrae?

      Tune iaces Charitum, Pieridumque decus?

Vsque adeo immitis saevit lex improba fati?

      Vsque adeo in magnos mors furit atra viros?

5

Tu poteras blanda fatales voce sorores

      Flectere, praecipites tu cohibere manus:

Et tamen ipse siles nigro levis umbra sepulcro,

      Nec vatem Charites, Pieridesque iuvant.

Debuerat laniata sinum, crinemque soluta

10

      Surripere e medio Calliopea rogo.

Ipsa tibi aeternas felicia pocula lymphas

      Praebuit, et vellet serta dedisse tibi:

Quae magni crines olim cinxere Maronis,

      Quaeque Tibulle tuos, quaeque Petrarcha tuos.

15

Te moriente sacri Permessi exaruit unda,

      Excussit laurus te moriente comas.

Dissiluit summo Parnasus vertice, et atra

      Nube suum obduxit te moriente nemus.

Tum Phoebus citharam perfregit pectine verso,

20

      Tum cecidit capiti laurus amata suo.

Solus abit, solus montes, sylvasque pererrat,

      Flebilibusque movet saxa, ferasque modis.

Non tantum, Eridani cum flagravere salicta,

      Deflevit nati tristia fata sui.

25

Infelix Phaeton animosis perdite coeptis,

      Quid male caute petis? Cur tibi fata paras?

Metiri poteras annos, viresque, animosque:

      Aequa humeris aptet pondera quisque suis.

At nos exemplum miserae terrere ruinae

30

      Debuit, et poteram, non tamen abstinui:

Lucis enim maioris amor nos perdit, et urit

      Maior quae medio pectore flamma calet.

Quinetiam lacrymae, quarum nos mergimur undis,

      Sunt, quibus Eridanus cedere iure potest.