217. ad Bernardinum Ghetium

Dulcis, candide, docte, belle Gheti,

Quem pluris facio aestimoque pluris

Quam meos oculos meamque vitam,

Aut si carius his potest quid esse,

5

Noli me, rogo, vel parum putare

Amicum tibi, vel nimis superbum.

Quin te cum graviter Ture iaceres,

Et nunc frigido ab igne, nunc calenti

A gelu undique totus aestuares,

10

Videresque nigrae domus tenebras

Non visi ut reliqui boni sodales.

Nam me, ni peream male ac repente,

Non oblivio, non labor, nec imber

Nec foeda illuvies, iterve longum,

15

Nec quicquam tenuit minus venustum

Sed mos est meus, isque non inepta

Vt puto, ratione comparatus.

Nam quid, cum nequeas iuvare quicquam,

Stulta sedulitate obesse quaeras?

20

At nunc, cum melius tibi esse nobis

Nunciavit Horatius, tuumque

Tipherni decus ac Vitelliorum

Spes ingens, tenebris senex in annis

Visam te cito, saepiusque visam.