7. ad Hannibalem Oricellarium nepotem:
diligentissime cavendum esse ab adulatoribus
Mentem blandiciae perdere credulam
Norunt, non secus ac mortiferas malae
Multo melle novercae
Olim cum medicant dapes.
5
Viro imbuta malo dulcia murmura
Mendacis fuge linguae, et teneras neque
Falsis laudibus aures
Admoris, cupidus puer
Verarum, bona ni decipit indoles;
10
Et tete excutias, tinniet improba
Nugas cum modulans vox,
Quas atro rapidi ferent
Cum fumo boreae, et pulvere sordido;
Ni quicumque libens dicier audies
15
Verbis, te labor illum
Rebus finxerit arduus.
Sensus ut iuveni pellicit intimos
Virgo candida, cum turgidulas tegens
Nulla veste papillas
20
Molli illum recipit sinu;
Sic laudes animum vera ubi concinunt,
Permulcere solent: nec mulier tamen
Vt cantu sine dulcis
Spernit psallere tibiae,
25
Sic virtus, populus si taceat, sedens
Cessabit: nihilo nec minus obsita
Noctis ferveat umbra,
Et deserta silentio,
Quam cum per medias inclyta ducitur
30
Vrbes, et celebris voce faventium
Direpta hostibus arma
Affigit foribus Deum.
Cum laudis faciem sumpserit impudens
Fraus, affinxerit et cum tibi non tua
35
Blanda nomina voce,
Et dulcem illecebram struet;
Ne te praecipitem trudat amor tui,
Ne nugis capiare, ut volucris solet
Dulci parvula cantu
40
Tecti vepribus aucupis.