136. ad Bernardum Nanium Praetorem

Temporis angusti cursu dum, maxime Nani,

      Gentibus aflictis fers miseratus opem,

Et quos fraudavit tellus, ut saeva noverca,

      Desit ut his victus copia nulla, facis,

5

Dum per te caedes animis concordibus absunt,

      Et servas sanctae munera iustitiae.

Supra hominis sortem te posse ostendis, et altum

      Mentis consilium detegis inde tuae.

Optime, macte tua, Praeses, virtute precamur,

10

      (Vt facis) expellas hac regione famem,

Ne mendicantum miserae per compita turbae

      Implorent populi praetereuntis opem.

Si tamen et superum, naturae et lege iubemur

      Eripere humanum (si pote) morte genus,

15

Praemia pro meritis coelo, tibi parta Senatus

      Novit ut haec capiti dent diadema tuo.

Nec tibi Praxiteles opus est aut magnus Apelles:

      Aeternum vivent inclita gesta tua.

Postera magnanimos aetas mirabitur actus

20

      Et Praetor, dicet, maximus iste fuit,

Praebuit innumeris qui vitam gentibus unus

      Terrarum insolita cuncta premente fame.

O mirum atque ingens factum! Quis Principis una

      Tot superesse hominum millia credat ope?