100. ad Iacobum Campegium,
summi Pontificis apud Venetos oratorem

Maxime Campegi quo Felsina gaudet alumno,

      Pontificis Veneta qui geris Vrbe vices,

Paulinus senior, miserabilis, indigus, orbus

      Coniuge quae gnati pressa dolore obiit

5

Et mihi tres liquit, carissima pignora, natas,

      Annis quae exanimant pectora, nubilibus.

Natalique solo digressus et arte relicta

      Multis frugifera, quae mihi census erat,

Ad te confugio supplex, ceu numen adorans,

10

      Imploroque tuam, quae mihi certa, fidem,

Aedibus ut clausum, atque astrictum compede sacra,

      Iam multo gnatum tempore restituas.

Ille etenim testor Coelum, quocumque vocares

      Iussa sequi accinctus, si licuisset, erat

15

Et luit indignas non ullo crimine poenas,

      Aegram animam per mala multa trahens.

Nec Musa ut prius aut studio solatur amico

      Languentem cura sollicitumque animo,

Et miser ante diem sparsit iuvenilibus annis

20

      Intempestiva tempora canitie,

At non mercedem hanc longi meruere labores,

      Quos tulit invigilans nocte, dieque libris,

Dum veterum scriptoribus immensa volumina Graium,

      Romulidumque velut sedula libat Apis,

25

Observans, quae digna legi, quae digna notatu,

      In commune sua prosit ut arte docens,

Multaque mansuris commisit scripta libellis

      Quae praesens aetas, quaeque futura legat.

Ergo meam miserate vicem, miserate senectam,

30

      Partem animae natum redde domus columen,

Ad sua quo possit securus pensa reverti

      Et solitum assueta quaerere ab arte cibum,

Nec sibi commissum coelesti a Patre talentum

      Doctrinae iaceat segne domo ac pereat.

35

Namque viri illustres variis e partibus orbis

      Digressi expectant illius artis opem:

Laus erit, et pietas haec Divis proxima in uno

      Servato totam restituisse domum.