72. ad Philomelum de fratris eius morte

Ad nos Fortunae casus pervenit acerbae

      Quo tuus (heu lacrymae scribere plura vetant),

Quo tuus ascendit nos linquens sydera frater,

      Omnibus in vita frater amabilior,

5

Qualis cum subito tempestas turbine nautas

      In medio nantes gurgite praecipitat

Aut ubi ruricolas iunctis ad aratra iuvencis

      Sollicitat multa cum venit imber aqua,

Talis inassuetas percussit nuncius aures,

10

      Ille mihi vere nuncius horribilis,

Nec vero tantum quem toto pectore amabat

      Abrepto doluit Laodameia viro,

Non aurora suo sic est turbata perempto

      Memnone cum verum nuncia fama tulit,

15

Quantum ego fraterna percepi morte dolorem,

      Tristior est nobis nulla futura dies,

Heu crudelis mors et inexorabile fatum,

      Vestra sunt opera perdita nostra bona.

Ereptus nobis, quem vere semper amavi,

20

      Semper in adversis unicum amicum habui,

Ille vel extremos mecum penetrasset ad Indos

      Et qua solis equi praecipitantur aquis,

Quasque sub ardenti sol tonet sidere gentes

      Vidisset fortis Sitoniasque nives.

25

Illum ego complexis videor retinere lacertis

      Et dare sub tacito mutua verba sono,

At tibi plus aequo non est hac morte dolendum,

      Illa qua natus non nisi lege perit,

Omnibus illa venit laeta, non illa iuventam

30

      Respicit aut culti divitias animi,

Moeonides periit divini Carminis auctor,

      Intereunt vates, carmina, saxa, simul

Romani cecidere Duces, cecidere superbi

      Troes, cum Troia Roma superba iacet.