4. ad Hieronymum Turrianum
de morte Victoriae Columnae

Cur desiderio modum, et dolori

Me vis ponere, TVRRIANE? acerbo

Cui VICTORIA fato ademta, quae me

Non minus quam oculos suos amabat:

5

Qua nihil veniens ab ultimo Indo

Clarius, meliusve Sol videbat:

Cui mens candida, candidique mores,

Virtus vivida, comitasque sancta,

Caeleste ingenium, eruditioque

10

Rara, nectare dulciora verba,

Summa nobilitas, decora vultus

Maiestas, opulenta, sed bonorum

Et res, et domus usque aperta ad usus.

Illa carminibus suis poetas,

15

Quotquot saecula multa protulerunt,

Longe vicerat; illa vincit omnes,

Sive flebilibus modis maritum

Exstinctum decorans sepulcro ab imo

Summa ducit in astra, sive regi

20

Caelitum, Vnigenaeve Regis hymnos

Filio canit: illa vel canendo

Ventos sistere, fluminum morari

Impetus, poteratque leniores

Tigres reddere mitibus columbis.

25

At tu, surdior Hadriae procellis,

Immitissima Mors, manum rapacem

Illi es iniicere ausa: Mors acerba,

Tu Solem Italiae suum abstulisti.

Sed nil proficis; en meae COLVMNAE

30

Fama sidere clarior refulget;

En VICTORIA, caelitum beata

Vita nunc potitur, vagique Solis

Sub se lumina cernit, ipsa Sole

Multo splendidiorque, pulchriorque.

35

Ergo flebilibus modum querelis

Iam iam, candide TVRRIANE, pono,

Ne plorem mihi inique amicus illam

Quae laeto celebranda versu, et ipsi

Addenda est numero beata divum.