59. Turunda

Cum domos humiles Turunda ruris

Ignota incolerem, dolosque turdis

Hic parare solerem, amore captus

Mei BLOSIVS, omnium poeta

5

Vrbanissimus, ad suos penates,

Et palatia celsa Vaticani

Montis ducere rusticam, rudemque

Haudquaquam erubuit, suaeque Musae

Iocis, et numeris, leporibusque

10

Condiens, ita amabilem saporem

Addidit mihi, ut ire non vererer

Ad mensas hominum elegantiorum.

Quin Farnesius ipse, flos Quiritum,

Coenas magnificas sua Turunda

15

Ornat cotidie. Haec ego ipsa mecum

Non semel reputans, satis superque

Fortunata mihi videbar esse,

Vt quod praeterea deos rogarem,

In mentem hercule nil venire posset.

20

At nunc maximus ille rex Olympi,

Qui terras tonitru quatit sonoro,

Misit alipedem deum venusta

Forma, pileolo comas tegentem

Flavas, anguibus implicata virga

25

Cui gestamen erat manus decorae,

Ardebant oculi, et genas rubentes

Pingebat niveus color, novoque

Malas flore iuventa vestiebat.

Is me purpureo ore ter quaterque

30

Tentans corripuit, volansque summum

In caelum ad teneram tulit puellam,

Pulchram, Iuppiter! et decentem, aitque:

Quam gentes Italae vocant Turundam,

Servato, soror, usque dum parata

35

Iam coena pater accubet: petenti

Tunc dato hanc; etenim poeta summus,

Cui nomen BLOSIO est, eam canendo

Tantis laudibus extulit, comesse

Vt ipsam cupiat pater deorum;

40

Et quidem meritissimo; sapore

Haec enim ambrosiae mihi videtur

Longe suavior, omnibusque rebus

Mortales quibus, et quibus beati

Pascuntur superi. Haec locutus ille

45

Abit: me nivea puella dextra

In cella bene olente collocavit,

Vbi sunt epulae deum repostae.

Sic ego auspiciis bonis ab agro

Ad urbem veniens, ab urbe summum

50

In caelum penetro, cibus supremo

Iovi, et caelitibus futura magnis.