9. angelo divitio

Ergo ego te, ante alios unum quem semper amavi,

      Vnum quem petii toto animo atque anima,

Cui mea devotis mens dedita sensibus uni

      Iampridem a teneris serviit unguiculis,

5

Cogor in extremas abiturus linquere terras,

      Et triste infelix mittor in exsilium?

Nec tamen id merui; nisi amor facit ipse nocentem

      Et titulus culpae est perdite amasse meae.

Odissem! hinc certi sceleris, puto, praemia ferrem,

10

      Nec caris miser avellerer ex oculis.

Ibo equidem quocumque ferent tua iussa, libensque,

      Vt placeam, caris auferar ex oculis.

Perpetiar quicquid crudele et quicquid acerbum est:

      Sed certe vestra est haec amor invidia.