367. in funere Leonardi Velsii viri clarissimi ode

At tibi nil probitas, nil bello cognita virtus

Profuit, aut grave rebus agendis

Consilium: nec te Romani gratia regis

Et spectata fides in utraque

5

Fortuna potuit crudeli absolvere Parca,

Aut adamantina flectere fata.

Ipse iaces, Velsi; Velsi, te moesta Vienna

Compositum tenet ossa sepulchro

Exiguo. Brevis urna capit quem saepe phalanges

10

Lunigerae tremuere sequentem:

Quem nulli ingenio, nulla tentata prius vi

Expugnantem moenia Poesti,

Et sita captantem praeruptis oppida saxis

Pannonii obstupuere feroces,

15

Atque manu toties fundentem ingentia parva

Agmina Danubius prope littus

Sanguine purpureum vidit, taboque fluenti

Corpora equum fluitare per undas,

Illusasque auro vestes ensesque retortos

20

Spumoso versarier alveo:

Quum virtutem animi invicti praestantiaque ausa

Totque emiraretur honores

Herois, referens extremae Tethios undis

Neptuno Oceanoque parenti.

25

Nil morti intactum est: aequa metit omnia falce;

De victricibus orbe triumphat

Exuviis nec scuta timet galeasque nitenteis,

Nec foribus suffixa trophaea.

Sic neque pugnacem clypeus loricave texit

30

Hectora, cum corpus laniatum

Ipse ferus circum Troiae raptaret Achilles

Moenia, Laomedontis honorem.

Quod ni selectis animis dii praemia caelo

Virtuti et proposuissent,

35

Quam coetus inter mortaleis degere, quam tot

Fortunae mala perpeti iniquae:

Quam tot amicorum mortes, tot furta videre,

Tot fallacum hominum impia facta,

Esse maris malim scopulus quem verberet unda,

40

Alpibus aut posita ornus in altis,

Conflictata Notis, hyems sub tempus aquosae

Nubila cum dissolvit Orion.