367. in funere Leonardi Velsii viri clarissimi ode
At tibi nil probitas, nil bello cognita virtus
Profuit, aut grave rebus agendis
Consilium: nec te Romani gratia regis
Et spectata fides in utraque
5
Fortuna potuit crudeli absolvere Parca,
Aut adamantina flectere fata.
Ipse iaces, Velsi; Velsi, te moesta Vienna
Compositum tenet ossa sepulchro
Exiguo. Brevis urna capit quem saepe phalanges
10
Lunigerae tremuere sequentem:
Quem nulli ingenio, nulla tentata prius vi
Expugnantem moenia Poesti,
Et sita captantem praeruptis oppida saxis
Pannonii obstupuere feroces,
15
Atque manu toties fundentem ingentia parva
Agmina Danubius prope littus
Sanguine purpureum vidit, taboque fluenti
Corpora equum fluitare per undas,
Illusasque auro vestes ensesque retortos
20
Spumoso versarier alveo:
Quum virtutem animi invicti praestantiaque ausa
Totque emiraretur honores
Herois, referens extremae Tethios undis
Neptuno Oceanoque parenti.
25
Nil morti intactum est: aequa metit omnia falce;
De victricibus orbe triumphat
Exuviis nec scuta timet galeasque nitenteis,
Nec foribus suffixa trophaea.
Sic neque pugnacem clypeus loricave texit
30
Hectora, cum corpus laniatum
Ipse ferus circum Troiae raptaret Achilles
Moenia, Laomedontis honorem.
Quod ni selectis animis dii praemia caelo
Virtuti et proposuissent,
35
Quam coetus inter mortaleis degere, quam tot
Fortunae mala perpeti iniquae:
Quam tot amicorum mortes, tot furta videre,
Tot fallacum hominum impia facta,
Esse maris malim scopulus quem verberet unda,
40
Alpibus aut posita ornus in altis,
Conflictata Notis, hyems sub tempus aquosae
Nubila cum dissolvit Orion.