5. ad dominum Ricardum episcopum Vintoniensem
Ledeos olim fratres per vota vocabant
Aequoris et caeli cum timuere minas,
Et nunc cum surgit tempestas navita Erasmum
Invocat, hunc praefert omnibus ille deis.
5
Ad te ego confugio, praesul, dignissime sacrum
Cui pridem cingat trina corona caput,
Per quem crudeles multi evasere procellas,
Aequora tu nostrae mitia sterne rati,
Saevis iactatam ventis tu dirige cymbam,
10
In summo velo prospera flamma mica.
Huius me vestri ubertas et maxima rerum
Copia cunctarum famaque multa soli,
Regis et in primis commovit plurima virtus
Desererem ut patriae moenia cara meae
15
Desererem ut magnae iucunda palatia Romae
Nec paucis annis parta sodalitia
Vt magnum metirer iter, vicinaque caelo
Transirem Scythica saxa adoperta nive,
Traicerem oceanum, et cete insana viderem
20
Ructato nobis eripere imbre diem.
Ne tunc haec temere dicas me adisse, fuere
Qui me promissis allicuere suis,
Omnia quae venti cum spe per inane tulerunt
Inque istis inopem me statuere plagis.
25
Quod tua ni bonitas, miserae pater optime turbae,
Spem mihi praeberet, vita molesta foret.
Tu facis ut ventos ausim sperare secundos,
Prendere et ut portum me quoque posse putem.
Nam quid ego a tali non sperem praesule? Cuius
30
Pectora religio cum pietate colit,
Quem sacrae tenerum formarunt Pallados artes
Quis vacuum studiis non sinet ire diem.
Quod raro invenias qui certus amicus amico est,
Promissam gaudet qui superare fidem,
35
Qui tot humo erexit mortales, quot neque longo
Connumerare die lingua diserta queat,
Qui sit apud Regem summus, qui plurima possit
Sed prodesse velit plus tamen atque potest.
Hanc quoque ne temnas, oro, pater optime, laudem
40
Meque tuo dignum duc, precor, auxilio.
A te servatos inter me pone clientes;
Si meritus non sum, laus tua maior erit.
Non ego magna peto, modo sint alimenta, benigne,
Et servus dicax regius esse sat est.