23. de Lydia

Haec certe Lepidi sunt Regia moenia, quae sic

      Grata mihi paucos ante fuere dies,

Lydia dum patrios coleret formosa penates,

      Redderet et forma cuncta serena sua.

5

Nunc, ut ab illis immutata! quid illius, eheu!

      Illius amota luce decoris habent?

Illius a cara quae me genitrice domoque

      Tot valuit messes detinuisse procul?

Tu sine me tacitis excedere, Lydia portis,

10

      Tu sine, me potis es rura videre tua?

Cur comitem me, dura, negas admittere? curve

      Sarcina sum rhedae visa onerosa tuae?

In tua non adeo peccarem commoda demens,

      Arctius ut premerem terga, latusve tuum!

15

Conductus non deerat equus, non deerat amicus

      Iuvisset mannis qui mea vota suis.

Ipse pedum validis potui decurrere plantis,

      Sive terenda brevis seu via longa fuit.

Ah! ego (vita, modo sineres) quam fortiter irem,

20

      Sisteret ut nullus crura citata labor!

Corruptum nec iter hieme et pluvialibus austris

      Suasisset iustas, te properante, moras.

Sum sine te biduum: an me ultra patieris abesse?

      Heu miserum! me me, quaeso, venire iube.

25

Ecquid habent gelidi montes et inhospita tesqua?

      Ecquid habent sine me devia rura boni?

Quaeso, venire iube: placeant tum lustra ferarum,

      Atque feris arces montibus impositae;

Tum placeant silvae, tunc sint gratissima saxa,

30

      Dum latus ipse tegam, duxque comesque, tuum.

Tunc iuvet audaci lepores agitare Lacone,

      Caecaque nocturnis ponere vincla lupis;

Inque plagas turdum strepitu detrudere edacem,

      Et quaecumque hiemes gaudia rure ferunt.

35

Quaeso, venire iube. Quod si mala murmura vulgi

      Ne cieam veniens est timor, ipsa redi.