18. de Iulia

Qualem scientem carminis, et lyra

Sappho sonantem molliter aurea,

Expertem amorum, atque integellam

Floris adhuc nimium caduci,

5

Vocavit altis e penetralibus

Pubentis agri conspicuus nitor,

Herbaeque, flosculique hiantes

Flatibus egelidis Favoni;

Mox dithyrambos Aeoliae impulit

10

Testudini committere spiritus

Strepens per altas ilices et

Murmur aquae prope defluentis;

Qualemve doctam Calliopen modos

(Cui rex deorum sistere tinnula

15

Permisit amnes voce, flavae

Iuppiter ob meritum parentis)

Audivit olim libera coelitum

Iam iam fugatis mensa gigantibus

Manum Tonantis et deorum

20

Praesidium ad citharam canentem,

Audivi eburno pollice Iuliam

Cordas moventem Threiiciae fidis,

Et arte iucundos magistra

Ad numerum strepitus citantem;

25

Et ora vernis aemula floribus

Solventem acutis vocibus in modum,

Nervosque vocales decenter

Carminibus sociantem Etruscis;

Cantusque presso gutture mobiles

30

Ducentem ad auras (per tremulas prius

Flexosque concisosque fauces),

Murmure nunc tacito volutos,

Nunc plena in aurem voce refractulos,

Quibus nigranti cedit ab arbore

35

In roscidis quicquid viretis

Vere canit volucrum tepente.

Vt ut canoros quaero iterum modos!

Vt ut mihi me surripuit melos!

Nec mecum adhuc sum; adhuc hiulco

40

Nescit abire animus labello.

Nec si sciat, vult mitti; adeo et bona et

Grata tenetur compede. Iam mihi est

Adempta libertas, nec haustu

Elysiae reparanda Lethes.

45

Si tale Siren, stirps Acheloia,

Nautis canebat praetereuntibus,

Nil miror aversas carinas

Sponte cavas adiisse rupes.

Nescis tu, Vlysseu, qui fugis illitis

50

Caera Pelasgi remigis auribus,

Inter puellarum choros tam

Dulce canentium obire felix.