12. de Nicolao Areosto
Has vivens lacrimas, sed qui odio miser
Tristem vitam habeo, dono, pater, tibi,
Vitae sollicitis functe laboribus;
Has dono, pater optime,
5
Sincerae monimentum illius, illius
Quam noras pietatem, imperiis tuis
Sanctis a tenera huc usque puertia,
Cum semper fuerim obsequens.
Serum munus habe, seu liquidi aetheris
10
Cultor vana hominum nunc studia improbas,
Praeque, extra nebulas instabilis plagae
Tu te intelligis et vides;
Seu lucos steriles et nemus Elysi
Incedis vacuum, perque silentia
15
Iucundos comites quos prior abstulit
Hora agnoscis et osculo
Occurris tacito. Do, pater, ultimum
Munus, quod, Stygios si qua lacus volat
Ad vos fama, reor gratius affore,
20
Quam si quicquid opum ferant
Vel messes Arabum, vel Cilicum, tuo
Vssissem tumulo. Iam, genitor, vale,
Aeternumque vale. Has molliter imprimat
Tellus relliquias precor.