9. ad Albertum Pium

Alberte, proles inclyta Caesarum,

Vtraque nam tu gente propagini

Ostendis Augustos fuisse

Nobile principium tuorum,

5

Hac luce mecum laetitiam cape,

Sed quae sit omni libera compede;

Ne sit mero frontem severam

Exhilarare pudor Falerno;

Nimirum amamus si Genio diem

10

Sacrare, cum sint digna licentia

Exuberantis gaudii atque

Immodicum petulantis oris

Quae mane nobis nuntius attulit,

Fidelitatis nuntius integrae,

15

A Gallico qui nuper orbe

Principibus rediit Latinis.

Vidisse dixit Lugdunii meum

Gregorium, illum cui per Apollinem

Vterque nostrum debet ample,

20

Quamvis ego magis, et magis te.

Tu literae quod multum Echioniae

Calles, tenentur primi aditus viro

Huic; ast ego plus debeo, nam est

Siquid inest mihi clari ab illo.

25

Parantem aiebat quam citius pote

Transferre se ad nos, cui timui, miser!

Vale ultimum dixisse, cum olim

Ad gelidas veheretur Alpes.

- Io! redibit qui penitus rude

30

Lignum dolavit me, et ab inutili

Pigraque mole gratiorem

In speciem hanc, Pie, me redegit!

Io! videbo qui tribuit magis

Ipso parente, ut qui dedit optime

35

Mihi esse, cum tantum alter esse

In populo dederit frequenti!

- Virum, boni di, rursus amabilem

Amplectar! An quid me esse beatius

Potest beatum, o mi beate

40

Nuntie, qui me hodie beasti?