14. ad Lygdamum

Heu diversa tuis quam sunt mea, Lygdame, fata:

      Vt nos non uno versat in orbe Deus!

Tu, quod amas, crebro invisis, longumque tuendo

      Aegrum animum atque avidos pascis amore oculos;

5

Et lateri admissus iocundos aure susurros

      Pendulus et fragrantem excipis ore animam;

Summa vel auratae suspendis basia mitrae,

      Dum loqueris vacuam blandus ad auriculam;

Levibus aut raptum digitis, teretive lacerto

10

      Molle decus domina non renuente geris;

Et trahis a prima serus convivia nocte,

      Dum sol frenatos ad iuga poscat equos.

At mihi longiquae gentesque urbesque petuntur,

      Vt toto a domina separer orbe mea;

15

Et modo nimbosas mannis transmittimur alpes

      Saxaque vix ipsis exuperanda feris;

Nec caeci nemorum tractus suspectaque lustra,

      Nec tardant nostras flumina adaucta vias.

Interdum audaci vastum trabe currimus aequor,

20

      Velaque nostra iidem venti animamque ferunt.

Qua tamen in terra est mea lux, convertor ad illam,

      Et frustra Eurydices nomen in ore meo est:

Atque ita coniunctorum animis et amore duorum,

      Alteri adest semper quod cupit, alteri abest.