10. ad Melinum

Quid dominam assiduis vexas, Meline, querelis?

      Frangitur iniusto laesa timore fides.

Simplicitas magis ipsa iuvat, cum lege soluti

      Iungitur in tacito foemina virque toro.

5

Mitem animum dedit infirmis natura puellis,

      Fecit et ad blandas mollia corda preces.

Culpam in amore suae qui nullam agnoscit amicae

      Novit qua melius arte perennet amor.

Mulciber aeternos Venerem tenuisset in annos,

10

      Vsa minus duro si foret illa viro.

Ah pereat, quicunque suae peccata puellae

      Obiicit et flentem sustinuisse potest.

Ipse ego si videam, nollem vidisse fateri,

      Gaudia ne flendo dissipet illa mea.

15

Tu quoque, quod nolles fieri, desiste vereri:

      Non erit: innocuos ipse tuetur amor.