4. Iolas ad Faunum

Mollibus Alcippe vernantia serta genistis

      Collis ab usque iugo fert tibi, Faune, sui.

Vt vidi, huc amens summo de monte cucurri:

      Aspice perculso quam tibi corde loquor.

5

Nunc adeo si saepe tuos cantavimus ignes,

      Affer opem flammae tu quoque, Dive, meae.

Formosi cum te floris velabit honore,

      Haec illi dicas, ut tua verba, precor:

"Alcippe, miserum fastu quae perdis Iolam

10

      Teque simul tacito fallis inepta dolo,

Munera, quae portas, bene si tibi nota fuissent,

      Damni te poterant admonuisse tui.

Nec reflorescunt, quae iam cecidere, genistae,

      Nec redeunt, qui iam praeteriere dies.

15

Quod si nulla mei tangit te cura poetae,

      Ah saltem formae parce, puella, tuae".