57. Marci Maruli responsio
Angebant, Francisce, mei me funera fratris;
Nulla quies lacrimis nec modus ullus erat.
Omnibus ex illis fuit hic carissimus unus,
Quae quandoque animo grata fuere meo.
5
Non sic ipse suum dilexit Castora Pollux;
Euryalus Niso non ita gratus erat.
Illius affatu iucundo saepe fruebar;
Nullo me facto laeserat ille suo.
Promptus et urbanis fuerat disponere rebus;
10
Et regere inde suos sedulus usque lares.
Illius cultu largo magis ubere glaebae
Frugibus implebant horrea nostra suis.
Aprici colles et consita vitibus arva
Vina cadis nostris vix capienda dabant.
15
Interea mihi multa quies et tempora laeta
Mens tamen in musis ingeniumque fuit.
Nunc illo amisso successit cura quieti;
Dispulit adveniens otia longa labor.
Quaeque aderant nobis, procul effugere Camenae
20
Deseruitque meam Pegasis unda sitim.
Denique pressus ego tantorum mille laborum,
Optabam vitae fila suprema meae.
Ast ubi missa mihi tua nuper carmina legi,
Solamen casus grande fuere mei.
25
Abstersi lacrimas luctumque recedere iussi,
Compulsus monitis consiliisque tuis.
Di tibi pro tali persolvant munere grates
Fataque dent fatis candidiora meis.