Antonio Tebaldeo carmina 47

Testo base di riferimento: S. Pasquazi, 1966

Cura dell'edizione digitale: M. Sartor; I. Tomei, 2022


De discessu Flaviae

 

Qui fuit undantes primus qui scindere fluctus

      Coepit, et infido credere vela Noto?

Illum ego crediderim duro de robore natum,

      Ferreus ille fuit, saxeus ille fuit.

5

Addidit ille malum mortalibus: ille repente

      Inventa fuerat dignus obire nece.

Terra homini concessa fuit, data piscibus unda est,

      Alitibus sedes aere fixa fuit.

Terra parum visa est, latum sulcavimus aequor;

10

      Tunc fines auxit mors truculenta suos.

Icarus ausus iter caeli tentare volando

      Decidit in gelidas praecipitatus aquas.

Ille dedit poenas merito: nam carpere pennis

      Ex illo nullus tempore coepit iter.

15

Debuerat sic prima ratis freta salsa bibisse,

      Fractaque tunc medio linquere membra mari

Non causa queror ista levi: parat ire per undas,

      Vt petat externas nostra puella domos.

Quam timeo ne, dum ventis freta nigra moventur,

20

      Aequoribus nomen praebeat illa suum!

Exemplum est tua, Phrixe, soror, quae, mersa sub undis,

      Hellespontiacae nomina fecit aquae.

Ire cupis, patriosque Lares et linquere amantem?

      Ignotumque tibi carpere quaeris iter?

25

I pede felici, gressu reditura secundo;

      I, faveant cursu numina cuncta tuo.

Adriacas ibis, zephyro spirante, per undas,

      Ah, nequeo longae cur comes esse viae?

Occurret vectus, frenato pisce, per aequor

30

      Neptunus, formae captus amore tuae.

Horrida ferventis pacabitur ira profundi,

      Et tumidas blanda voce tenebis aquas;

Tam pulchroque inhians oneri submittere delfin

      Terga, tuam ludet molliter ante ratem.

35

Concordesque simul venient ad carbasa venti,

      Cypris aget remos, vela Cupido reget.

O quotiens summo cupidus de litore cernam,

      Si revehat raptas invida puppis opes!

Et quaecumque procul venientia vela videbo,

40

      Illa tuae rebor credulus esse ratis.

Illa erit, illa dies nostris celebranda Camenis

      Qua patrium tanget fessa carina solum.

Narrabis magni fluctus et monstra profundi

      Et nigro pinges mille pericla mero.

45

Praeteritos nimium dulce est memorare timores:

      Di tibi dent utinam posse referre metus!

Ipse ego caeruleo solvam votiva Tonanti

      Munera: multa dabis oscula, multa dabo.

Interea, dum te tellus aliena tenebit,

50

      Et nostri et reditus, Flavia, vive, memor.