4. hortatur Andream Castrum,
ut inanes hominum curas rideat
Castre, meos inter pars non temnenda sodales,
Quem mihi constanti devinxit pectore sydus,
Sydus quod nobis aequalem temperat horam,
Vnde tenax semper dependet et una voluntas;
5
Iam dudum cupio tecum ridere, quod ambos
Nos iuvet, et nobis, si quicquam est utile, prosit.
Est ne quod exoptent homines magis atque beatam
Felicemque diu certatim ducere vitam?
Nil porro invenies, quaeras licet, et tamen isthuc
10
Vivere quod cupimus, non unquam vivimus ipsum.
Nam bene cui tantum est, ut, si tecum ipse parumper
Consideat, subito non sit tibi mille querelis
Aurem laturus, tanquam infelicior omni
Tunc agat et nulla non conditione minor sit?
15
At si pauper erit, quanquam fortasse suamet
Culpa mendicat, fatis tamen imputat et se
Syderibus plane natum mentitur iniquis.
Pars autem, siquid paulum minimumque recedit
A recta cursu, qua se prius ire parassent,
20
Protinus exclamant secum infeliciter actum.
Est quem nulla diu delectent gaudia, nullae
Blandiciae, cuncta usque adeo fastidit, et illud
Quod cupiit iam, mox renuit stomachosus et odit.
Sic omnis queritur tantundem, ac dum dolet omne
25
Amittit, propter quod sic tristatur, et ipsam,
Cui tam semper hiat, festinat perdere vitam.
Hinc ego disrumpor risu, quod vivere semper
Quaeramus, nunquam interea comitante dolore
Vivere contingat, nisi tu fortasse vocaris
30
Id vitam, tristis quod circumplectitur angor.
Hic igitur risus meus arridere vicissim
Te cupit atque graves animo deponere curas,
Vt placido mecum studeas defungier aevo
Quod superest tantum, permittens caetera divis,
35
Quo se cunque dabunt, quibus haec mortalia curae.