12. Pamphilo qua parte potest refert gratiam eorum,
quae audiverat de Triphone Chabrielo de se ab illo dici et scribi
Quondam revertens Brixia meus Tryphon,
Opinor anno superiore, rus petit
Et studii et oci gratia, cum vix novis
Vireret arbor vere primo frondibus.
5
Caso huc ego applicans, eum viso cupide
Et is vicissim fronte me laeta accipit.
Citroque et ultro collocuti plurima,
Vt mos amicis, cum diu secesserint,
Vterque tandem sic in unum venimus
10
Vt de eruditis verba haberemus, quibus
Fuisset interim ipse consuetudini,
Dum peregre honestis urbibus vagus foret.
Hic tum recensens quos ubique viserit,
Celebris eos quidem atque magni nominis,
15
Ac te reponens inter illos maxime:
"Heus" inquit "Aureli, quod uni Pamphilo
Debes magis, quam caeteris, scias volo,
Is nanque multa laude te dignum putat,
Nec ore tantum, quod frequenter factitat,
20
Sed dulcis etiam celebrat arte carminis,
Et te libellis inserens doctis canit."
Hic inquam ego: "Quae mitis haec benignitas,
Vt quem nec allocutus est unquam, neque
Vidit, colendum duxerit amici loco?"
25
Tibi reddens nuncioque gratiam
Demum ita ab eo discedo, ut optem proxime
Tuis potiri lucubrationibus.
Ac post peractos inde nonnullos dies,
Optatus ecce mi liber fertur tuus
30
Quem avida legendum protinus sumens manu,
Poema varium et eruditum, Pampile
Mi grande nostri seculi decus, statim
Quam multa de me scripserit stupens lego,
Agoque passim plurimas grates tibi.
35
Et quando par est me vicem rependere,
Non aequa virtus sit mihi prorsus licet,
Amoris erga te mei pignus modo
Misi trimetros hosce tibi, qui proderent
Fecisse semper ante me quam plurimi
40
Mentem refertam dotibus miris tuam,
At nunc et istam colere, teque prosequi
Amore quanto candidum vatem decet,
Quem sic benigna mens amice iunxerit.