17. ad Venerem

Quid mihi tecum, Venus, esse dicam,

Quae novo rursus iecur igne tentes,

Septimum cuius properavit aetas

Claudere lustrum?

5

Desinas, quaeso; Glycere sat ipsa est

Vna quo memet meus urat ardor

Et mihi nil est reliquum quod alter

Occupet ignis.

Ille mi totis furit in medullis,

10

Nullius supra venientis undae

Impetu sperans minui, nec ulla

Crescere flamma.

Tu modo firmum propriumque faxis

Munus id quo iam satis et super me,

15

Diva, ditasti, nihil est ut ultra

Amplius addas.

Quin tibi, nodo religatus uno,

Arctius multo propriusque semper

Haeream quam si varios in usus

20

Differar idem.