32. ad Carolum regem Franciae

Invicte, Magni, rex, Caroli genus,

Quem tot virorum, tot superum piae

Sortes iacentis vindicemque

Iustitiae fideique poscunt,

5

Quem moesta tellus Ausonis hinc vocat,

Illinc solutis Graecia crinibus,

Et quicquid immanis profanat

Turca Asiae Syriaeque pinguis

(Olim virorum patria et artium

10

Sedesque vera ac relligio deum,

Nunc Christianae servitutis

Dedecus obprobriumque turpe):

Quid coelitum ultro fata vocantia

Morare segnis? non ideo tibi

15

Victoriarum tot repente

Di facilem tribuere palmam,

Primisque in annis et puero et patris

Favore casso tot populos feros,

Adusque pugnaces Britannos

20

Alpibus Allobrogum ab nivosis,

Iussere victos tendere brachia;

Si te decori gloria splendidi

Nil tangit immensumque in aevum

Nomina per populos itura,

25

At supplicantum tot miserae exulum

Sordesque tangant et lacrimae piae,

At Christianorum relicta

Ossa tot, heu, canibus lupisque,

Foedisque tangat relligio modis

30

Spurcata Christi, sospite Galliae

Rectore te nobis potentis,

Cuius avum proavumque clara

Virtus furentem barbariem unice

Et Sarracenos contudit impetus,

35

Cum, saeva tempestas repente

Missa quasi illuviesque campis,

Non occupatae finibus Africae

Contenti, Hiberi non opibus soli,

Sperare iam Gallos et ipsum

40

Ausi animis Rhodanum superbis.

Sed nec bonorum tunc superum favor

Desideratus, nec tibi tam pia

In bella eunti defuturus,

Carle: moras modo mitte inertis,

45

Occasionem et, quam tribuunt, cape,

Aeque nocentis, dissimiles licet,

Gnarus, patrantem, quique, possit

Cum, scelus haud prohibet patrari.