24. de perfidia puellari

Sylvae Morelli, non nisi beluis

Mihique, sed iam plus quoque cognitae

Mihique lamentisque nostris

Quam patriis catulis ferarum;

5

Et tu dolentis non semel auctior

Fletu, Remagi, ex quo placitum deis

Cnidique reginae potenti

Mergere nos Stygio baratro;

Vos sol et aurae et conscia (proh dolor!)

10

Ardoris olim sydera mutui:

Adeste supremum ultimisque,

Si merui, date vim querelis.

Nam quo aestuantis deinde novissima

Servantur oris verba, semel mori

15

Si iam necesse est? quin suprema

Cor tumidum satiamus ira?

Non sic capaci vis furit ignea

Fornace clusa aut fulmineus vapor,

Austroque nimbosoque Cauro

20

Aetherias glomerante nubes.

Haec, haec fides est, hoc meruit meus

Ardor! Quid ultra spe miseri improbae

Torquemur incassumque amantes

Quod cupimus, meruisse avemus?

25

An quisquam inanem vanius aera

Captet dolosis retibus aut iubar

Solare consertis fenestris,

Quam meritis animos puellae?

Crudele saeclum, quas neque amor movet

30

Precesque, et ipsis de lacrimis virum,

Ceu rore vocales cicadae,

Exhilarant male fida corda!

Ergo, dum inanis pectore spiritus

Curvaeque qualiscunque sonus lyrae,

35

Chaosque et ultrices sorores

Perfidiae memores precabor.

Quanquam quid amens, heu, precor aut cui?

Digna est, fatemur, quae pereat male;

Sed ipse non iccirco dignus

40

Qui precer haec modo tantum amatae:

Quin vivat et nos nunc quoque sentiat

Ingrata amicos et facinus suum

Virtute de nostra fideque

Colligat et fateatur ultro!

45

At ipse longae perfidiae memor,

Tandem solutus compede dispari,

Votumque persolvam potenti

Iustitiae Nemesique sanctae.