Michele Marullo carmina, 16

Testo base di riferimento: A. Cinquini, 1908

Cura dell'edizione digitale: Cristina Zanatta


16.

Felicem poscunt tua gesta, Federice, musam;

      At mea laeta parum nec mihi causas levis,

Scilicet in prelio non est hic sancta poesis

      Fratreque cum solo carmina solus amas.

5

Non tonsor tecum mutarit non cocus artem

      Fortia cantasti qui Phrygis arma pii;

At versum lectorque frequens et gloria gignit,

      Nam petitur vati nil nisi fama sacro.

Tantale, sicca minus tolerabilis est tibi certe,

10

      In medio quoniam mergeris amne, sitis,

Sic ego plus crucior quia quas vicina celebrant

      Tot loca, musarum hic nullus amore calet

Nec tibi causa fuit rigidi tam iusta doloris,

      Neglegeret versus cum Geta, Naso, tuos;

15

Nam Scythiacos nescit fines habitare Minerva

      Nosceret ubi doctos disceret atque viros.

Ah! quotiens calamus temptanti scribere, Princeps,

      Decidit atque animus "quis leget ista", refert.

Coge, inquit, mentem; nihil est laudabile prorsus

20

      Mente quod invita nostra Thalia facit.

Des igitur, quaeso, veniam, celeberrime Princeps,

      Si te non adeunt carmina saepe mea.

Atque ubi lectores multi tua gesta tuumque

      Saepe probent vatem, me, praecor, ire sinas.

25

Illic perlongo numerabimus ordine laudes rerum

      Quas pax, quas, Princeps, bella dedere tibi.

O ego tunc meritis aequare poemata possim,

      Aonidum cedet docta caterva mihi.

Haec quis enim merito, sive haec seu saecula prisca

30

      Inspicit, huic palmis aequiperandus erit?

Vicit Ariminei turmas ducis atque Sabellos

      Et Soram et Marsos nec Coleona minus

Et Picinine, tuas, Malatesta magne, cohortes

      Et Phanum et cui non nomen inane fuit.

35

Idem ut pareret rationibus, ira coegit

      Deque omni vitio clara tropaea tulit.

Quo feror? haec alibi longo celebranda labore,

      Si superis, si, dux, hoc tibi, summe, placet.