155. ad Pomponium Laetum, praeceptorem suum epistola

Nil mirere meae diuturna silentia Musae

      Pomponi, Latiae gloria prima lyrae.

Nam modo sacra tuo qui proluit ora liquore

      Pannon, barbarico nunc levat amne sitim.

5

Ille pius vates, purique Heliconis alumnus

      Heu iacet Arctois, qua furit Ister, aquis.

Proque Helicone bibit caenosi gurgitis undam,

      Aut ubi limosis rana coaxat aquis.

Non caput hoc laurus, sed funere rapta cupressus

10

      Cingit, et e stygiis eruta taxus aquis.

Strata licet gelidis Symechia rura pruinis,

      Vesprimiique colam iugera culta soli.

Te sine nulla dies, sine te nox nulla futura est;

      Fixus eris cordi semper amice meo.

15

Rexisti tenerae tu fortia lora iuventae;

      Te duce Castalio mersimus ora lacu.

Si violasse tuae videar data foedera dextrae,

      Da veniam; saevus id mihi iussit amor,

Qui tolerare famem, duros tolerare labores

20

      Cogit, et immiti vivere servitio.

Nostra adamantaeis devinxit colla catenis,

      Et regit ad nutum pulchra Perylla suum.

Nec sinit, ut repetam septenae moenia Romae;

      Moenia iudicio semper amata meo.

25

Quod si forte ferox laxet sua vincla Cupido,

      Vt fracto ducam libera colla iugo,

Ad te Parrhasio veniam vestitus amictu,

      Et summo lapsus credar adesse polo.

Et tibi dona feram gelida collecta sub Arcto;

30

      Dicam, Pomponi, munera parva cape.

Dona serenato, quo conspicis omnia, vultu

      Accipies, meritis dona minora tuis.

Devehat hanc niveo signandam vellere lucem,

      Quamprimum Eois Lucifer albus equis!