17. de confessione Sylviae

Diceret omne scelus sacro cum nostra ministro

      Sylvia, demisso qui tegit ora sago,

Qui sua nodoso circundat corpora loro,

      Qui gerit intecto concava ligna pede,

5

Non Cereri fruges, Baccho non vina, dedisse,

      Non Dryadum placidis florida serta choris,

Vicini rapuisse pecus, mulsisse iuvencas,

      Suppositas multa vite tulisse sudes,

Legisse ex alio pullos atque ova cubili,

10

      Ille illi: "Virgo, dic mihi, nunquid amas?".

"Vivit amor nostro semper sub pectore, semper

      Ante sacros iaceo victima grata focos.

Nec mihi libertas chara est, servire laboro

      Hoc ego nec crimen nec scelus esse puto.",

15

Respondit: "Scelus est fructus quo parturit arbor,

      Quo segetes gignunt iugera culta suas,

Quo vestitur humus, generant animalia, summus

      Denique quod iussit qui colit astra Deus?

Si quis amans peccat, iustum est odisse; sed odit

20

      Qui quoniam peccat, non amor est vitium."

Vir sacer ille lapis stetit ut vix mobilis atque:

      "Me vincis, fateor, Sylvia", dixit, "ama."

Quaeque puella suo Cicerone disertior ore

      Verba dabit Veneris, quae pia castra colet.