36. de Iulio Campagnola

Omne decus nostro quisquis sub tempore quaerit

      Cernere quod veteres nobilitavit avos,

Euganeae spectet niveum telluris alumnum,

      Qui modo Veronae tecta laresque colit.

5

Ignoras quis sit? Dicam tibi. Iulius ille est,

      Ille sui natus maxima cura patris.

Cum tentat citharae vocales tangere nervos

      Hunc super argutae plurima pendet avis,

Vrsa, laena, lupus, tigris, basiliscus, ichneumon.

10

      Seque ferae mites carmine cuius agunt.

Sabbata qui loquitur Solymis ut gentibus ortum

      Iuret Idumaeo quisquis ab ore venit,

Cecropiis credat doctis et quisquis Athenis

      Theseum docto cum sonat ore sophos;

15

Qui modo quaeruleis pisces quos pinxit in undis

      Credidit in veris ludere Glaucus aquis,

Est (ut forte putas) longis hic debilis annis?

      Dulcia matris adhuc ubera parvus amat,

Et nucibus celerique trocho per compita ludit,

20

      Et manibus faciles iactat ad astra pilas.

Non puer et puer est; dubitas? Vis discere quare?

      Quod cantat scribit disputat atque legit

A patre doctus habet; teneris quod ludit ab annis

      Denique se puer est virque senexque patre.