49. ad Nicolaum Beninum
et Ginevram eius amicam

Liber eras quondam nostrique illusor amoris,

      Aligeri spernens regna superba dei.

Nunc te deiectum nec grandia verba sonantem

      Depressit niveis flava Ginevra comis,

5

Et tua bis centum religavit bracchia nodis,

      Et libertatis spes tibi nulla datur.

I nunc et saevos contemne Cupidinis arcus,

      Infelix nostras experiere vices.

Nec iam pallore nostro mirabere vultu,

10

      Nec cur tam lentis ignibus urar amans.

Atque una decies hora deponere vitam

      Et cupies quaevis tu sine amore pati

Sed doleo miseretque tui, sum expertus amorem,

      Aurea quid possint praepetis arma dei.

15

Nam miserabilius nihil invenietur amante,

      Durius in terris vivit amante nihil.

Fac igitur parcas, formosa Ginevra, Benino,

      Vt tibi purpureus parcere possit Amor.

Neglecti deus est aliquis deus ultor amantis,

20

      Contempti poenas det licet ille mihi.

Non potes exemplis tangi propioribus ullis,

      Hoc natura iubet: si quis ametur amet.

Si tua non cedit spartanae forma Lacaenae,

      Attamen ante alios iste petendus erat.

25

Sunt sibi divitiae, generoso est sanguine cretus,

      Dicier ut felix huius amore queas.