46. contra invidiam et susurrones

Livor edax, audes tam sanctos carpere mores

      Et de me cunctis crimina ficta loqui?

Quid nisi virtutum corrumpere praemia tentas?

      Subque boni specie tu scelus omne facis.

5

Cumque aliquem virtute vides ad sidera tolli

      Protinus haec tristis causa doloris erit.

O monstrum horrendum, Furiarum pessime livor,

      Tartareos inter digne manere lacus,

Rumpis amicitias, armas in proelia fratres,

10

      Foederis humani solvis, inique, fidem,

Tristia finitimos populos impellis ad arma,

      Nequitiae, Livor, semina cuncta seris.

Iustus Aristides Spartam detrusus ad urbem

      Iustitiae accepit praemia saeva suae,

15

Quique rebellantes iuvenis devicit Hiberos,

      Cui nomen posthac Africa victa dedit,

Namque ferum Poenum et saevae Cartaginis arces

      Contudit, exilium praemia saeva tulit.

Quid referam sancti victricia signa Camilli?

20

      Quid ducis invicti tanta trophaea loquar?

Hic tamen invidia cara deiectus ab urbe

      Ingratae patriae contulit exul opem.

Sed quid victoris dicam Themistoclis arma?

      Hunc quoque livor trusit in exilium.

25

Si premor invidia non miror, carpere divos

      Audet et alterius pallet iniqua bonis.

Quid magis horrendum, quae belua tetrior ista?

      Sed poenas sceleris sustinet ipsa sui.

Roditur infelix rebus vexata secundis,

30

      Nec lacrimas maestis continet illa genis,

Dentibus infrendens sic qua ratione nocere

      Possit pestifera callida mente parat,

Cogitat exitium, meditatur et usque ruinam,

      Tartareum spirat virus ab ore suo,

35

Pascitur in tenebris luctu et serpentibus atris,

      Et sibi pro succo est pallor in ore teter,

Sanguine vipereo latum cratera coronat,

      Noxia pro liquida toxica potat aqua,

Anxia perpetuis macrescunt pectora curis,

40

      Et sua non umquam lumina somnus habet.

Thesiphone comes atque ardens Discordia bello est,

      Et dolor est illi gratus et ipse metus.

Tempora letheis mors pallida cincta tenebris

      Praecipue cordi semper amica suo est.

45

Pernicie exultat laetaturque improba damnis,

      Hoc fruitur tantum pestis iniqua bono.

Felle madent caros carpentia verba sodales,

      Quoque nocere queat cogitat usque modo.

Obsit ut haec nobis turpes vulgavit amores,

50

      Sed mens pro factis stat mihi pura bonis

Et detractorum rumores spernit iniquos,

      Namque meae vitae conscia testis adest.

Illa susurronum contemnit murmura falsa,

      Nec curat vulgi scommata dura levis.

55

Quos modo non verbis sed re confutet aperta,

      Multum adeo vitiis abstinuisse iuvat,

Crimine sed sperat poenas graviore daturum

      Qui carpsit vitae candida facta meae.