2. ad Cupidinem ne amplius eum vexet

Emeritum cur me rursus tua castra, Cupido,

      Militiae cogis signa superba sequi,

Principis atque iterum iurare in verba fidelem

      Me numquam aligeri deserere arma dei?

5

Cur ita vexatur qui iam dediscit amare

      Imbellis miles proelia saeva pati?

Sunt tibi tyrrheni iuvenes multaeque puellae

      Viribus atque annis turba petenda tibi;

His tu militibus Thilem superabis et Indos

10

      Infidos Mauros Sauromatasque truces,

Quin et caelicolas vinces ipsumque Tonantem

      Ad vincla et supplex porriget ille manus,

Quin tibi Gradivus victricia porriget arma

      Privignoque ferox serviet ille suo;

15

Nobilis ista tuos comitetur turba triumphos

      Dique gerent vinctas post sua terga manus.

Maxime rex hominum cantabere, maxime ducum,

      Quisquis Io, magna voce, triumphe! canet.

Maternaeque trahent felicia plaustra columbae,

20

      Sed ne militibus sis ferus ipse tuis.

Nescio cur victo fias crudelior hoste,

      Curque omnes tractes conditione pari.

Blanditiis primo incautos deprehendis amantes,

      Decipis et stultos calliditate puer;

25

Quos postquam illecebris vicisti armatus inermes

      Servitio horrendo saeve, Cupido, premis.

Non possum, licet ipse velim, narrare furorem,

      Obstat scribenti nam pudor ipse mihi.

Quod licitum est aliis, nobis est turpe fateri,

30

      Nostra erit hoc uno littera manca loco.

Nam bene dum rapidae flamae celantur amoris

      Extingui poterit dissimulatus amor;

Ne miserum quantae vexant mea pectora flamae,

      Me miserum quantis ignibus urit Amor!

35

Hoc superi videant et qui me perdidit unum:

      Saevus Amor, nullum crimen inesse mihi.

Obiciet crimen nemo mihi praeter amorem,

      Nam sine labe mihi candida vita fuit.