4. carmen in Albieram

"Da lachrimas, quicunque novos in marmore vultus

      Aspicis, et casus pellege, quaeso, meos.

Illa ego sum tuscas inter celeberrima nymphas

      Alberia, invisa rapta puella nece,

5

Quae fueram iuveni, virgo, desponsa marito,

      Exigerem vitae cum tria lustra meae.

Iamque dies aderat geminos iuncturus amantes,

      Iniecere graves cum mihi fata manus.

Non tamen usque adeo mea sors gemitusque parentum

10

      Aut comitum fletus pectora nostra movent,

Vt cruciat nostri Sismundi coniugis umbram

      Et dolor et lachrimae moesta per ora piae;

Qui Superos gemitu, qui sydera cuncta fatigat,

      Cui nomen frustra semper in ore meum est.

15

At tu parce meos, coniux, iam ledere Manes:

      Nequicquam precibus numina sorda vocas.

Parce, precor! Nostrae sic quae rapuere iuventae

      Adiciant vitae stamina fata tuae;

Sic nunquam possis tales sentire dolores,

20

      Et subeat votis aura secunda tuis".