7. eulogium in obitu Andreae sacerdotis
omni sanctimonia prediti, ad Petrum Victorium

Et merito tristis turbat tua pectora moeror:

      Nam flere offitium quis neget esse pium?

Eripitur nobis tam sanctus, Petre, sacerdos,

      Et lachrymas tetrici fundere turpe putant?

5

Occidit exemplar cleri sanctique pudoris;

      Occidit, heu, nostrae relligionis honos.

Quo, memorande, tuas percurram nomine laudes,

      Andrea? Maior sit, precor, ore sonus,

Vt breviter referam celebris compendia vitae,

10

      Fama licet nomen sparserit ipsa suum.

Flaminiae natus, nostram delatus in urbem

      Ostendit qualis vita futura sibi.

Indole tam clara dederat lactentibus annis

      Egregii ac sancti candida signa viri.

15

Nil puerile gerens, ludis trocisque relictis,

      Cum senibus iustis fana frequenter adit.

Nec vaga per pictum flectebat lumina templum,

      Sed mentem in solo fixerat ille Deo.

Divinos psalmos miro discebat amore,

20

      Quicquid et arcanum pagina sacra docet.

Nil cocti gustans, nisi sola legumina Pasce

      Tempore, delitiae poma fuere suae.

Mox pane et vino abstinuit, Hieronymus alter:

      Expulit unda sitim, depulit herba famem.

25

Nec mirum: coelestis amor rapiebat ad astra,

      Quem Deus implebat nectare et ambrosiis.

Somni parcus erat, paleae sibi pluma maniplus

      Aut siccae flondes lectus opimus erat.

Stramineam pallam setis horrentibus artus

30

      Induit: haec omni tempore vestis erat.

Vt fugeret fastus urbisque frequentia tecta,

      Vmbriferi petiit saxa peresa iugi.

Antra cavernosi coluit dumosa Clumaggi:

      Credas aspectu numen habere locum.

35

Turba frequens, illum silvis dum quaerit in aspris,

      Ferventem solem pertulit atque nivem,

Et non inmerito: placida nam quisque redibat

      Mente domum, quamvis venerit ante dolens.

Quippe gravis placidis inerat reverentia dictis;

40

      Quaecunque admonuit, fecerat ille prius.

Vt culpa careant, hoc unum saepe monebat,

      Ne brevia aeternis praeposuisse velint,

Vt fugitiva volent mortalis gaudia vitae,

      Humanis solidi rebus inesse nihil.

45

Me quoque cum chara venientem coniuge tecto

      Accepitque suo laetus in hospitio,

Multaque iocundis praecepta salubria verbis

      E sacris nobis protulit eloquiis.

Heu, qualem infoelix amisit Hetruria patrem!

50

      Heu, quot, dum vixit, causa salutis erat!

Nunc errant instar pecudum pastore perempto

      Tartareisque iacet preda petenda lupis.

Septembris nonae miseris luxere nefastae,

      Quae talem nobis eripuere virum.

55

Cur sanctos durae rapit inclementia mortis?

      Falce malos una demetit atque bonos.

Perfidus ingrati si quicquam carpere daemon

      Audeat, et vitae tempora tota legat:

Sic omni Andreas fuerat virtute probatus,

60

      Vt nullum huic ausim praeposuisse virum.

Antra licet Nitriae peragrem et deserta Canopi,

      Huic ego perpaucos equiperabo patres.

Tu nunc Impyrei foelix in culmine caeli

      Coepisti factis praemia digna tuis.

65

Sis memor, Andrea, nostri, Christumque memento

      Orare, errori parcat ut ipse meo,

Vt consors fiam superi post funera regni:

      Vel minimus, sat erit, si locus ullus erit.