14. eulogium Albierae, puellae formosae et castae,
ad Sigismundum eius virum

"Desine, chare, precor, lachrymas efundere, coniux;

      Iam Parcae nobis ultima fila legunt.

Mors sua quenque manet, mortales nascimur omnes;

      Omnibus est natis atra videnda dies.

5

Non licuit tecum fatalem explere senectam

      Legitimoque toro pignora chara dare,

Sed subito, ante diem, teneris extincta sub annis,

      Aethereos scandam, virgo pudica, toros,

Antea quam sacris tedis et lumine claro

10

      Coniugium nostrum percelebraret Himen.

Ante omnes, veneranda parens genitorque, valete,

      Oraque nec lachrymis moesta rigate piis.

Non inter Danai trudar rimosa puellas

      Vt repleam nigris dolia semper aquis;

15

Non ego sisipheam molem scopulosque cadentes

      Horrescam et strepitus, seva Megera, tuos;

Non aliae Eumenides, cinctae serpentibus atris,

      Aeterno quatient pectora nostra metu;

Non alias scelerum paenas, quas gnosius Orci

20

      Arbiter infringit, cum luit umbra nefas:

Haec maneant sontes Ditis loca tetra puellas;

      Non facit ad mores impia terra meos.

Est locus in caelo platanis lauroque virenti

      Nobilis, et tenuis ventilat aura nemus.

25

Illic virginei cantus castaeque puellae

      Concelebrant laudes, diva Maria, tuas;

Quo meus exemptus terrestri carcere tendet

      Spiritus, ut vita iam meliore fruar".

Hec dicens, animam tenues eflavit in auras

30

      Et matris moriens concidit illa sinu.

Nec iam purpureo rubuerunt membra nitore,

      Sed gelida infecit pallidus ora color.

Non aliter verni languescunt grandine flores

      Quos niger horrendis contudit imber aquis.

35

Vix tribus haec unum lustris adiunxerat annum;

      Huic tamen iniecit lurida Parca manus.

Quid tibi nobilitas, quid opes, quid forma, quid aetas

      Profuit? Heu, morti subdita cuncta iacent.

Tecum omnis periit splendor formaeque venustas,

40

      Albiera, etruscae nobilitatis honos.

In te congessit quicquid Venus aurea, quicquid

      Pallas habet, quicquid Iuno superba boni;

Cui pater Albitius, romana ex stirpe creatus,

      Cui Soderina parens, nobile utrunque genus.

45

Invidit Fortuna tibi, Parcaeque malignae

      Fregerunt ruptis stamina nigra colis.

Ast Herato, ut talem sensit cecidisse puellam,

      Substulit e cultis laurea serta comis.

Pegasidum tum forte choros ducebat ovantes

50

      Ipocrineis qua fluit unda iugis.

Sed, ne tunc merito fraudaret honore puellam,

      Defunctae ut dignas conferat inferias,

Insigni tumulum titulo signavit inanem,

      Ventura ut posset noscere posteritas,

55

Impressitque duos nativo in marmore versus,

      Pegaseae stillat qua sacer humor aquae:

"Albiera hic posita est, longe pulcherrima rerum,

      Cui fuerant mores nobilitate pares".