138. ad Silviam

Menses effugiunt, Silvia, Silvia,

Menses effugiunt et nive candidis

Hiberna redeunt gramina collibus

Et ramis virides comae.

5

Vestit purpureum litora floribus

Ver nuper, variis horrea frugibus

Aestas sicca gravat, pinguibus amphoras

Autumnus satiat meris,

Vmbrosis foliis exuit arborum

10

Ramos bruma rigens: sic vicibus solum

Mutatur variis; sidera nubibus

Nec semper latitant nigris,

Et nunc plena micat lampade fulgida,

Nunc Phoebe latitat, certaque lucidus

15

Certo signa deus tempore circuit;

Non semper placidum mare

Et quandoque Noto, nunc Aquilonibus

Fervet; perpetuum nil fuga temporis

In terris patitur. Te quoque, Silvia,

20

Mutabit volucris dies.

Accedet capiti nix, senium tuo

Et fastus tetricae cornua contrahent

Rugae; ni tumulo corpora livido

Reddas, ante dies graves.

25

Tunc quamvis careat robore ianua

Et gratis liceat tangere limina,

Ad te lentus ero, iusseris ac licet,

Causas inveniam morae.