147. ad Roxanam

Purum si Boreas fortior Affrico

Terris restituit diem,

Vt torrens subitis auctus ab imbribus

Submittit propere minas

5

Et languens tenui murmure defluit

Inter saxa patentia,

Etatis tenere sic ubi floridus

Candor fulxit amenius,

Confestim, veluti turbinis impetu

10

Flores, decutitur fuga

Annorum et subito post breve queritur

Tempus, qui fuerat decor;

Formam precipiti creditur omnium

Astrinxisse pater rote:

15

Illic continuis vertitur orbibus

Et se dum sequitur fugit.

Dicebam: "Celeri sidere desine

Etati: properant dies

Et semper melior preterit; utere

20

Dum tempus patitur bono

Nature instabili". Tu tamen insolens

Et veri impatiens, Nothos

Inconcussa velut culmina Caucasi

Spernunt, sic geminas pice

25

Aures Dulichia clausa monentibus

Verbis rite meis, ferox

Passa es purpurei veris inaniter

Luces iam prope perdere.

Sed iam iam speculi lux et amantium

30

Dispersus numerus docet

Quam posthac facilem te fieri expedit;

Aut forme spolium tue

Sacrandum Veneri preripiet tibi

Festinans senii situs.