6. ad Iohannem Medicen Cosmi filium

Prima domus Medicum Latiis quia fulget in oris

      Nec venit Aoniis gratior ulla deis,

Vos decet, o divae, dare carmina pauca roganti,

      Grandia dum Medicis ludere facta paro.

5

Nanque quid esse potest maius, quam pignora Cosmi

      Et natum tanto, Musa, referre viro,

Cum possis dici felix hac sorte, Iohannes,

      Dumtaxat genitor quod tibi Cosmus adest?

At nunc, quod sequeris monitus in cuncta paternos

10

      Et sapiens fratrem consulis inde pium,

Evenit, ut dignus Cosmo videaris alumnus

      Et frater magno digne habeare Petro.

Qui cum plura piis impendant tempora Musis

      Et magnis faveant protinus ingeniis,

15

Tu colis et Musas pariter sanctosque poetas

      Et das pro meritis tu quoque digna satis.

Temporibus nostris aetas concedat avorum

      Nec Maecenatem iactitet illa suum,

Maecenas olim favit nam vatibus unus,

20

      Maecenas unus spesque salusque fuit,

At modo tris Medices Tusca natique paterque

      Vrbe vigent, doctis portus et aura viris.

Felices igitur vates, felicia cunctis

      Tempora, nam Medices otia pacis amant.

25

Hoc praestat sacri virtus quam maxima Cosmi,

      Hoc bona mens magni consiliumque Petri.

Sed, cum dura nimis sors invidiosa senectae

      Audeat, heu, Cosmi laedere membra patris,

Nec sic nodosa pudeat male fata podagra

30

      Indignos Petri iam temerasse pedes,

Neuter ut officio possit modo captus eundi

      Visere, num quisquis iusque piumque colat.

Incedens totam validus tu circuis arcem

      Prospiciens, ne quod fiat in urbe nefas.

35

Si qua tamen reperis veteris vestigia fraudis,

      Per te sunt sacro cuncta relata patri.

Sic aiunt solitum, caelo cum mittitur alto,

      Mercurium summo facta referre Iovi.

Ergo, ubi divino tandem tua pectore Cosmus

40

      Dicta capit gravibus exagitanda modis,

Advocat hic subito Petrum, qui proxima patri

      Invigilans urbi pondera mente gerit,

Atque ita, cum gemini, cari pia cura parentis,

      Assitis, patriae lumen uterque suae,

45

Tunc aperit monitis Cosmus sacer ora futuris,

      Ora, quibus populus gaudeat usque suus,

Nam pia promeritis disponit iura nec ullis

      Egregiis desunt praemia certa viris

Nec sinit, ut nostra quisquam sceleratus in urbe

50

      Evadat poenas, munera digna, graves.

Nec tantum prisci valuit vox magna Lycurgi,

      Dum Spartae leges conderet ille novas,

Aut hic, quem, doctae, quondam vidistis, Athenae,

      Praeceptis cives composuisse piis.

55

O tes mirandas, hominem quis crederet usquam

      Proxima divina cernere mente Iovi?

Cosmus enim natis ubi sanxit cuncta duobus,

      Hoc et uterque suus sensit alumnus idem

Atque palam reliquis per te sunt facta benignis

60

      Civibus et patriae tam bona iura tuae,

Miratur populus pariter sanctusque senatus

      Noster ab humano pectore tanta dari.

Nec minus, est quicunque tua vir in urbe togatus,

      Tot bona qui tuleris, te veneranter adit,

65

Quam quondam fertur magni gens prisca Quirini

      Pompilium precibus concelebrasse sacris,

Nam, populum iustus Romanum Marte ferocem

      Frangeret ut sancta relligione Numa,

Fertur Aricinam Phoebo Musisque sacratam

70

      In vallem solus saepius isse pater

Atque ibi, Romuleae prosint quae plurima genti,

      Egeriam votis consuluisse deam.

Tu quoque divinum fratrem sacrumque parentem

      Consulis ut, Medica numina bina domo,

75

Sic ea, quae populus semper Syllanus adoret,

      Crederis e superis nunc habuisse deis.