52. eulogium in Antonium Andreae filium
ad Alexandrum Braccium eius amicissimum
Si graviter doluit iuvenis Phoceus Orestem
Extinctum sancta iunctus amicitia,
Dira Philoctetes si funera luxit amici
Herculis, heu, casus dum subit inde graves,
5
Laelius, extiterat quo nec sapientior alter,
Scipio, si mortem flevit, amate, tuam,
Si fortis raptum doluit Patroclon Achilles,
Carius, heu, fuerat quo nihil ante sibi,
En, Bracci, maesto tristes nunc ore querelas
10
Fundito, nunc lachrimas, dulcis amice, novas.
Occidit abreptus teneris Antonius annis,
Qui tibi qui Pylades protinus alter erat.
Quid tamen haec pietas in te sua profuit illi
Aut quid amicitiae cuncta dedisse piae?
15
In te quid mentem castam servasse? quid olim
Tam firma semper te coluisse fide?
Hic terras omnis tecum, maria omnia tecum
Lustrasset cupide, tu modo praeciperes.
Tu quoque si manes cuperes hunc ducere ad imos,
20
Visat ut infernos regna tremenda lacus,
Omnibus ille quidem venisset in omnia tecum
Posthabitis, vel si mortis adisset iter.
Est tamen invidia raptus puer optimus, ullum
Exemplum veteris ne sit amicitiae.
25
Intentus fueras non tu crudelibus armis,
Non cupidus fueras bella nefanda sequi,
Otia sed placidae nimirum pacis amabas
Detestans Martem saevitiamque suam.
Nec tamen, haec cum sint, fulvo male carperis auro
30
Nec tibi divitias congeris innumeras,
Sed bene contentus patrio tenuique salino,
Quem decet, in rebus quaeris habere modum.
Nam neque venando statuisti ducere vitam
Vilibus officiis otia pulchra terens,
35
At bene Pieridum studiis addictus et arti
Noctibus addebas, dulcis amice, dies.
Heu, nihil est tutum morti; virtute supremos
Tollere de medio gaudet acerba viros.
Haec te corripuit, numeris qui, docte, canendis
40
Aonias poteras iam retinere deas.
Ah, quotiens Musae, quotiens tibi Phoebus Apollo
Tollebat plausus in tua verba novos?
Sed breve per spatium durarunt gaudia, dum sic
Cursibus in primis irrita vota cadunt.
45
Ergo dies aderat fatis datus ille supremus,
Quo puerum raperet Parca maligna pium.
Signaque iam mortis suberant manifesta futurae
Omnibus illa quidem signa tremenda viris,
Filius affari moriens cum forte parentes
50
Confectos cura coepit utrosque gravi:
Quid me mortalem graviter lugetis, ut hinc vos,
Vos premat ut miseros cura dolenda magis?
Tristia non lachrimis hominum, non, fata, pudicis
Flectuntur precibus, cum ruit atra dies.
55
Nec vos nunc morbo macies contracta maligno
Terreat aut quod sim corpore nullus ego.
Est animus fortis, veluti decet, ipse nec ulli
Succumbens curae, sit licet ipsa gravis.
Flaccida non curae mihi sunt moribundaque membra,
60
Corporis est quicquid, displicet omne mihi.
Id satis est nobis, si mens animusque pudicus
Sidereos valeat nunc repetisse Lares,
Vnde genus duxit, peteret cum forte caducos
Mortales, superas desereretque domos.
65
Haec visura Iovem summum pars maxima nostri
Evolet, at terram corpus inane petat.
Vos igitur, cari, mea maxima cura, parentes,
Tu tamen imprimis, dulcis amice, vale
Atque vale atque memor tumulo pia carmina nostro
70
Haec dato, quae nomen sint habitura meum:
Quo nec amicitiam, coluit puer alter in urbe
Sanctius Etrusca, dum sibi vita fuit,
Hic iacet abreptus teneris Antonius annis,
Dum Lachesis plenas frangit acerba colos.