40. ad Iohannem Calabriae regis filium

Si, Calaber, Tuscos, princeps, dum forte penates

      Ingrederis Latiis gloria magna viris,

Si tibi, si regi non haec mea Musa beato

      Occurrit celeri quantulacunque pede,

5

Da veniam, timuit docti quia principis aures

      Illa velut Clario missa legenda deo.

Praeterea regesque tuos nomenque tuorum

      Tam levibus verita est illa referre modis.

Nam, si sum Medicas ausus pertingere moles,

10

      Rebus et in tantis me implicuisse iuvat,

Nil prius ingenio, nil sum meditatus et arte,

      Quam sinerent tantae pignora magna domus,

Quam sineret Cosmusque pater Petrusque parenti

      Persimilis, patriae lumen uterque suae.

15

Tu quoque si dederis veniam, dux maxime rerum,

      Implens felici carbasa lenta Noto,

Si mihi, dum cupio per laudes ire tuorum,

      Vatibus annueris, spesque salusque, bonis,

Ingrediar titulosque tuos nomenque tuorum,

20

      Sint licet haec gravibus facta canenda sonis.

Dicam urbes Calabrum victas patriosque triumphos

      Et Lusitanis regna subacta viris,

Alphonsique, canam, quam sit grave nomen avitum,

      Regibus utque viget fama decusque suis.

25

Haec ego dum referam, non me superaverit Orpheus,

      Carmine cuncta licet moverit ille suo,

Praesertim, tua si tribuat fiducia vires,

      Si dederis dubiae vela secunda rati.