20. ad Phoebum

Si, quae Cassandrae spiraras, Phoebe, canenti

      Iussisti certa verba carere fide,

Supplicium sceleri dignum solvisse nefando

      Hanc reor et poenas exhibuisse graves.

5

Cum neque Cassandram monitis privasse deorum

      Te rear, extiterit causa quod ipsa levis,

Non tu turpis amans, ut mendax fabula dictat,

      Contentus Daphne, Phoebe pudice, tua,

Sed tua quod nimium demens oracula tempsit,

10

      Dum male credendum, quod canis, esse putat.

At me, qui semper colui tua numina ducens

      Omnia praeceptis inferiora tuis,

Cur simili poena me damnas, Phoebe, canendis

      Cum data carminibus sit mihi nulla fides.

15

Parce, precor, nam, si, qui nunc tua verba refundunt,

      His hominum fuerit credula turba minus,

Et tua cessabunt monitis oracla futuris,

      Nec deus, ut quondam, verior unus eris.