6. ad Albam

Nescio, quae miseros insania verset amantes,

      Dum calet adverso tempore flamma nimis

Vere novo rigidi per lucida sidera Martis,

      Cum nitidos Titan aureus urget equos,

5

Cum gravis ignoto fervescit terra calore

      Concipiens alvo quaeque futura suo.

Tunc ovis insano Veneris compulsa furore

      In grege lanigero quaeritat usque marem

Atque Cupidinea nimium face tacta capella

10

      Fertur ad optatum blandula coniugium,

Horrida, quae sensit, pharetrati vulnus Amoris,

      Ex rigida mitis facta leaena venit.

Tunc ardens, longas ponit philomela querelas

      Demulcens blandis florea rura modis.

15

Denique: vel pontus vel, quae tenet aspera dumis,

      Silva vel aetheream quae coluere domum,

Concipiunt aegro rabidos in corde furores,

      Intus et ardori dant alimenta suo.

At, postquam variis spoliatur frondibus annus,

20

      Squalet et autumni frigore terra novo,

Nullus Amor facibus rabidis animantia laedit,

      Perdit enim vires pristina flamma suas.

In me, saeve puer, quid nunc tua vulnera restant?

      In me quid geminas concutis usque faces?

25

Credere quis possit, quanto magis ipsa propinquat

      Horrenti veniens aspera bruma gelu,

Aegrius hoc nostris ignis furit inde medullis,

      Vrit et assidua tristia membra face?

Hunc mihi tamque gravem poterunt quae pellere morbum,

30

      Alba, quis ardori sit modus inde meo,

Si mihi, quae reliquis prodest, medicina misello

      Officit et morbos auget acerba graves?