Vitali Lando patricio Veneto equiti clarissimo

Dum vixit Marcellus erat mea, Lande, voluptas,

      Gloria, deliciae, spes, decus, imperium,

Illi quippe viro, citharam plectrumque dicaram

      Multaque pendebat poste tabella suo.

5

Me mihi Phoebus, Liber pater ille favebat:

      Et felix vati numen et omen erat.

Invida sed postquam sanctas bibit urna favillas

      Et tenuit campos spiritus Elysios,

Solus in Aonio maerebam squallidus antro,

10

      Scindebamque meas ungue rigente comas.

Pallas adest tristemque videns miseratur alumnum

      Et secat humentes ore loquente genas:

"Est Vitalis eques Veneta meus, inquit, in urbe

      Et legum interpres ingeniisque favens.

15

Hunc adeas totumque suis te crede lacertis,

      Namque tibi in terris hic deus alter erit".

Huius ego monitu tua limina, Lande, subivi,

      Nec veritus sacrae frontis adisse iubar.

Et licet obstringas oculos Phaethontis ut instar

20

      Haud patiar vultus lumina tanta tui.

Prostratus tamen aethereum te sidus adoro

      Et figo plantis oscula digna tuis.

Si fas est, nostris faveas, vir sancte, camenis,

      Iusserit hoc frustra ne mihi Pallas iter;

25

Iamque vale, nostrasque tuo dignare sacello

      Primitias voto quas tibi, Lande, damus.