1. ad Balbum sodalem,
de munere libelli editi per Antonium Panhormitam

Delitias siculi mitto tibi, Balbe, poetae,

      Quas modo ab aoniis retulit ille iugis,

Quas sacra Calliope blanda dictavit in aure,

      Dum lepidis calamos aptat in articulis.

5

Sed tibi miranti, releges dum saepe, caveto

      Ne liber is stupidis decidat e manibus:

Ille gerit gemmas, illi sunt inclyta dona,

      Blandaque in auratis gratia carminibus;

Illum pimpleo nymphae compsere sub antro,

10

      Et minio titulum Cynthius excoluit,

Illum pampinea limatum pumice fronde

      Deque suis hederis Euchius involuit;

Quem, canerent gelidae Musae dum vertice Cirrhae,

      Aspersitque sua Cypria tunc venere.

15

Sacra Panhormigenae facimus cum carmina vati,

      In nostros calamos currite, coelicolae;

Scilicet et tanti non est cantanda poetae

      Gloria vel superis, vel sine teste Iove.

O nimium dilecte Iovi, cui solis ab aula

20

      In laudes currunt agmina sancta deum,

Cui Phoebus nitidis pendentem barbiton armis

      Sepositumque diu temperat ore melos,

Cui Venus et castam dederat pro coniuge Lauram,

      Cuius ab ingenii Pallas honore rubet:

25

Et quamvis superat forma praestante puellas,

      Nobilitate tamen non erit ulla prior,

Tantum cara suo quantum non ulla marito,

      Quantum non lepido parvula neptis avo.

Sed castos Caesar nuper diiunxit amantes:

30

      Ah pereant reges ipsaque regna simul.

Quaenam, Alfonse, tibi fuerat iam tanta voluptas

      Legatum hunc venetis mittere pisciculis?

Per te Laura iacet duro deserta cubili

      Et queritur longos non properare dies,

35

Et te conviciis tota iam distulit urbe,

      Quae Venus et castus dicere cogit Hymen.

Quid faceres, Caesar, ni te tua cura teneret,

      Atque amor ardentes subderet usque faces?

Gaude, Laura, tuis coniux flectetur ocellis,

40

      Spernet et irati Caesaris imperium;

Plus illi poteris uno prodesse labello,

      Laedere quam Caesar, quam vel obesse deus.

Heu, heu solabor alios periturus amantes,

      Cum me solari non queat ipsa Venus.

45

Quando erit illa dies, tibi quae me, Cinnama, reddet

      Pendeboque tuis, lux mea, brachiolis?

Quando erit, ut liceat cara saturasse figura

      Lumina, et in tenero me implicuisse sinu?

Quando erit, ut possim tecum consumere noctem,

50

      Servatumque diu carpere basiolum?

Tunc extrema mihi veniat iam deprecor hora,

      Nanque erit hoc nullus sanctior interitus.