12. ad amicos Hierosolymam proficiscentes

Nec mihi iudaeas urbis solymumque recessum,

      Nec spes bethlemium est posse videre larem,

Quaeque meo prima est animo mentique voluptas,

      Turcaico certa est omnis adempta metu.

5

Quod possum, cum prima novo se lumine tollit

      Aurora et terras detegit orta dies,

Tum lucem lucisque iubar solemque saluto,

      Haec loca quae curru lustrat obitque suo;

Illius et radios veneror, qui rura nemusque

10

      Et fontem Christi dulciaque arva vident

Felicemque locum, iacuit quo rector olympi,

      Et quam divino sanguine tinxit humum,

Hic ubi, crudeli traiectus brachia ferro est,

      Fixit et immeritos cuspis adacta pedes,

15

Hausit et immeritum latus heu ferratile telum,

      Diluit et fusus crimina nostra cruor.

At vobis qui longa, viri, tranare paratis

      Aequora et in phariis sistere vela vadis,

Dirigat audacem cursum Zephyrosque ministret

20

      Christus, cui parent sidera, terra, fretum,

Victoresque palestina vos sistat in arce,

      Et patrium redigat sub ditione solum.

Tunc ego sidereosque duces victriciaque arma

      Et parta insigni laude trophaea canam;

25

Ipse Deus mihi carmen erit, Deus inclyta ducet

      Signa, et cedentes proteret ense globos,

Ipse alto invectus curru sternetque ruetque,

      Dum cadat effosso flens Saladinus equo.

Haec ego; vos agite ite, viri, pugnate frequentes,

30

      Et spolia assyrio ex hoste referte domum.