11. ad Leontem Tomacellum sodalem

Ecquid in absentem quereris male fortis amicam,

      Nec linquit curas Anthionea tuas?

Et deserta gravi resonant num litora planctu,

      Ipsaque de lacrimis humet arena tuis?

5

Ac miser incassum votis tibi Nerea placas,

      Scilicet ut reduci venerit illa rate?

An mare, longinquoque absens Trinacria tractu

      Extinguere tuas igne tepente faces?

Sed neque tam facili percussit vulnere quenquam

10

      Ille, sagittifera qui valet arte, puer,

Vt non post multos sanandum liquerit annos,

      Letalem didicit nanque ferire locum.

Nimirum et saevas pascit Trinacria flammas,

      Nedum sit facibus terra aliena tuis;

15

Adde quod et Veneri tellus accepta, suisque

      Testatus quondam sedibus altus Eryx.

An formosa novae successit Delia curae,

      Atque novo cessit victus amore vetus?

Spiravitque tuis votis felicior aura,

20

      Illuxitque tibi gratior hora, Leon?

Vicinique favet fontis custodia Tisbe?

      Et soror, et caro mater amica tibi est,

Quaeque tuo invidit nuper fortuna sodali,

      Haec tibi felices porrigit aequa manus.

25

Nanque ego cum facilis dominae tentarer amore,

      Impleretque meam lenior aura ratem,

Invida praeripuit laetae mors gaudia menti,

      Fregit et in medio quassa carina salo.

Hinc ego blanditias ipsumque Helicona reliqui,

30

      Meque ipsum damno delitiasque meas;

Nec me ni tristes curae subeuntque premuntque,

      Omnis et a moesto vate recessit amor;

Deque meis quondam nugis lusuque iocisque

      Nil mihi nunc reliquum est, nil nisi triste queri;

35

Nec me delectant dulces, velut ante, Camoenae;

      Illa quidem secum meque measque tulit.

At tu, cui praebet faciles Amathusia natos,

      Dulcia naturae munera carpe, Leon,

Venturamque memor, fato properante, senectam

40

      Non ingrata tuo dona refer Genio,

Sitque omnis sine nube dies. Tum denique dices:

      "Vixi, nunc, o mors, nil nocitura veni."