16. queritur ante limen puellae

Hic me marmoreum faceret deus, hic ego saxum,

      Quod premeret pedibus Fannia dura suis;

Nam quotiens sacri peteret pia limina templi,

      Per mea membra suum saxea ferret iter,

5

Et quotiens festis redeunt sua sacra diebus,

      Limine prodiret conspicienda suo.

Tunc ego, marmoreus quamvis nec sensile saxum,

      Gauderem nitidis ipse premi pedibus;

Nam nihil est coeli subter regione creatum,

10

      Quod non delicias norit habere suas.

Quod, siquid venerem Veneris seu spicula nescit,

      Durities artus induat illa meos;

Et si te biduum cogar caruisse, necesse est

      In speciemque abeat nostra figura rudem.

15

Vna dies tantum est, qua te non, Fannia, vidi,

      Et sine iam videor sensibus esse meis;

Altera, quam vereor, ne sit lux invida nobis,

      Et sim de nostro nomine pondus iners.

Quicquid ero, merear cum de te, Fannia, maius,

20

      O saltem strophium possit id esse tuum.